جمعیت عشایر کوچنده کشور

بررسی وضعیت جمعیت عشایر کوچنده کشور در یک قرن گذشته نشان‌ دهنده کاهش نسبت جمعیت عشایر در مقایسه با جمعیت کل کشور است. بر اساس اطلاعات منابع تاریخی، در سال 1245 ه. ش. حدود 38.6 درصد جمعیت ایران عشایری بوده که این نسبت در سال 1345 به 9.6 درصد کاهش پیدا کرده است. بر اساس نتایج سومین سرشماری رسمی عشایر کوچنده کشور توسط مرکز آمار ایران در سال 1387، نسبت جمعیت عشایر به کل جمعیت کشور 1.68 درصد بوده که این امر نشان‌دهنده کاهش نسبت جمعیت عشایر کشور است.

جدول زیر روند تحولات جمعیت عشایر کوچنده کشور را از سال 1245 نشان می دهد :

مأخذ: سازمان امور عشاير ايران، 1384، الف و ب، مرکز آمار ایران 1387

 نکته قابل توجه این است که جمعیت عشایر کوچنده کشور از سال 1366 تا 1377 روندی رو به رشد داشته است. به عبارت دیگر، هر چند نسبت جمعیت عشایر در مقایسه با کل کشور کاهش یافته (2.3 درصد کل جمعیت کشور در سال 1366 و 2.1 درصد در سال 1377) اما جمعیت عشایر کوچنده کشور از 1,152,000 نفر در سال 1366 به 1,304,000 نفر در سال 1377 افزایش یافته که نکته‌ای قابل تامل است. در سرشماری سال 1387 این روند مجدداً برعکس شده و جمعیت عشایری به 1,186,398 نفر رسیده که با کاهش جمعیت نسبت به سرشماری سال 1377 مواحه شده است.

جدول زیر روند تغييرات برخي شاخص هاي اجتماعي و جمعيتي عشايری کوچنده کشور طي سه دوره سرشماري در سال های 1366، 1377 و 1387 را نشان می دهد :

 مأخذ: نتایج سرشماري عشاير كوچنده (1387)

اطلاعات اولین سرشماری ثبتی مبنای عشایر کوچنده کشور در سال 1399

عشایر کوچنده کشور در 31 استان استقرار دارند و به غیر از استان کردستان، سایر استان ها دارای جمعیت عشایری می باشند.