اخبار > عشایر کرمانشاهی با ثبت رکورد قهرمان مسابقات پرتاب وزنه پاراالمپیک پاریس شد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سازمان امور عشایر ایران، "یاسین خسروی" عشایر ورزشکار کرمانشاهی و عضو تیم ملی ایران در مسابقات پاراالمپیک 2024 پاریس با ثبت رکوردی تازه در پرتاب وزنه، مدال طلای این مسابقات را بر گردن انداخت.

وی که برای اولین بار است در مسابقات پاراالمپیک شرکت کرده، توانست رکورد پرتاب وزنه معلولان جهان را با 20 سانتی متر بهبود، به 15 متر و 46 سانتی متر برساند و به مقام قهرمانی مسابقات رسید و مدال طلای رقابت ها را از آن خود کرد. رکوردار این رشته، ورزشکاری از کشور برزیل با پرتاب 15 متر و 26 سانتی تر بود.

یاسین خسروی، فرزند ایل و اهل بانه‌وره شهرستان پاوه در استان کرمانشاه است و یکی از پرافتخارترین ورزشکاران این استان به شمار می رود. وی سال گذشته نیز در مسابقات پارادوومیدانی قهرمانی جهان در ژاپن، مدال طلا کسب کرد.

فرزند ایل موفق به خلق یک شگفتی بزرگ جهانی شد

خسروی امسال دوباره و این بار در مسابقات پاراالمپیک 2024 پاریس، نام خودبر سر زبان‌ها انداخت. این ورزشکار جوان شایسته عشایری، این بار  در عرصه مسابقات معتبر بین المللی، چهار بار متوالی رکورد بازی های پاراالمپیک را زد و موفق به خلق یک شگفتی بزرگ جهانی شد.

 این قهرمان کرمانشاهی که خود را فرزند عشایر و ایل می داند، به سختی ها و راه دشواری که برای رسیدن به این موفقیت‌ها پشت سر گذاشت اشاره می کند و می گوید: من همیشه یک شعار داشتم و آن هم این بود که اگر پاهایم ضعیف‌ترین پاهای دنیاست، دستانم باید قوی ترین دستان دنیا شود.

وی با بادآوری خاطرات گذشته و سختی هایی که برای رسیدن به قهرمانی پاراالمپیک کشیده، اظهار کرد: وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، بسیار افسوس می‌خورم که چرا زودتر وارد این رشته نشدم؛ اگر زودتر این کار را می‌کردم شاید یک حضور در المپیک را هم در کارنامه ورزشی‌ام داشتم، اما شرایط زندگی‌ام طوری بود که باید این گونه پیش می‌رفت.

قهرمان پاراالمپیک 2024 ادامه داد: در روستای بانه وره شهرستان پاوه در جایی که هیچ فضای ورزشی وجود ندارد، زندگی می‌کنم. از  ابتدا عاشق فوتبال بودم و می‌خواستم فوتبالیست یشوم. اوائل سال ۱۳۹۰ بود که به اداره ورزش و جوانان پاوه رفتم و گفتم به ورزش علاقه دارم و می‌خواهم به المپیک بروم و آنان نیز مرا به هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه معرفی کردند.

خسروی ادامه داد: یک روز با سختی و مشقت زیاد به کرمانشاه آمدم و به این هیات رفتم. در آنجا به یکی از مسئولان گفتم می‌خواهم فوتبالیست بشوم، اما به من گفت باتوجه به دوری محل زندگیم از مرکز استان و سختی رفت و آمد، بهتر است وارد رشته انفرادی بشوم و در همان بانه وره تمرینات را ادامه دهم و آنها هم مرا حمایت می‌کنند، اما من قبول نکردم و گفتم به فوتبال علاقه دارم که در نهایت هم پذیرفت.

به حرف دیگران توجه نمی کردم و تنها به هدفم فکر می‌کردم

عضو تیم ملی پارادوومیدانی ایران گفت: باتوجه به اینکه محل زندگی ما در روستا بود، هیچ وسیله نقلیه‌ای برای رفت و آمد در اختیار نداشتم. خانوده‌ هم که این شرایط را می‌دیدند با ورزش کردن من مخالف بودند و می‌گفتند این کار هیچ عاقبتی ندارد. اطرافیان، فامیل‌ها و حتی همسایه‌ها همین عقیده را داشتند، ولی من توجهی نمی‌کردم و تنها به هدفم فکر می‌کردم.

وی افزود: برای اینکه بتوانم تمرین کنم، هفته‌ای سه روز از روستای محل زندگی تا سرجاده اصلی حدود نیم ساعت پیاده می‌آمدم و از آنجا با ماشین به پاوه می رفتم و از آنجا هم به کرمانشاه که درمجموع سه ساعت و نیم در مسیر رفت به کرمانشاه بودم تا بتوانم یک ساعت تمرین کنم. برای برگشت هم همین مقدار زمان صرف می‌شد و هفت ساعت را در مسیر رفت و برگشت سپری می کردم.

این قهرمان ملی که پرچم پرافتخار ایران را در مسابقات پاراامپیک پاریس به اهتزاز درآورد، ادامه داد: تا سال ۱۳۹۴ در رشته فوتبال ادامه دادم تا اینکه متوجه شدم ورزش گروهی به درد من نمی‌خورد و یاتوجه به توصیه همان مسئول هیات ورزش جانبازان و معلولان کرمانشاه، وارد رشته پرتاب وزنه شدم و آنان نیز وسایل لازم را برای تمرین در اختیار من گذاشتند.

هر روز در کنار دامداری با مربی تمرین بدنسازی می کردیم

خسروی گفت: آن زمان دامدار بودم و هر روز گله را به کوه و کمر می‌بردم و نزدیکای ظهر یک ساعتی را به شهر پاوه می‌رفتم و در آنجا زیرنظر آقای نامق شریفی تمرین بدنسازی می کردم و او که می‌دانست چه سختی‌هایی را متحمل می‌شوم، از من شهریه نمی‌گرفت و می‌گفت که "روزی مزد این همه سختی را می‌گیری".

رکوردار پرتاب وزنه معلولان جهان ابراز داشت: ما عشایر بودیم و ییلاق قشلاق می‌کردیم، برای همین چند ماهی از سال را در نقطه صفر مرزی سپری می‌کردیم، وقتی به آنجا می‌رفتم فاصله‌ام تا شهر پاوه حدود سه ساعت می‌شد و رفت و آمد برایم سخت‌تر بود، با این وجود تمرینات را ادامه می دادم.

وی گفت: وقتی به گذشته برمی‌گردم، تعجب می‌کنم که چگونه این همه سختی را پشت سر گذاشتم. زمانی که پرتاب وزنه کار می‌کردم، یک کانکس را برای زندگی و ورزش انتخاب کرده بودم، همه وسایل ورزش را داخل آن گذاشته بودم و هر روز در پیستی که خودم آن را درست کرده بودم، تمرین می‌کردم و همه طوری به من نگاه می‌کردند که انگار مشغول کار بیهوده‌ای هستم.

عضو تیم ملی پارادوومیدانی ایران، خاطرنشان کرد: بعد از اینکه تمرینات را در رشته پرتاب وزنه آغاز کردم، در اولین مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم اما در بین ۲۰ شرکت کننده، نفر بیستم شدم ولی ناامید نشدم و برای مسابقات سال بعد توانستم در جایگاه سوم قرار بگیرم و سال یعد از آن نیز دوم شدم.

بعد از پایان کرونا، در مسابقات قهرمانی کشور مقام اول را کسب کردم

خسروی با بیان اینکه متاسفانه شیوع بیماری کرونا باعث شد مدتی مسابقات و تمرینات متوقف شود، اظهار کرد: بعد از فروکش کردن کرونا تمریناتم را دوباره از سر گرفتم و در مسابقات قهرمانی کشور مقام اول را کسب کردم و رئیس هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه که جدیت مرا می‌دید، از حدود دو سال پیش یک اتاق در مجموعه ورزشی جانبازان در اختیارم قرار داده بود و در آنجا تمرینات را به‌صورت منظم و زیر نظر مربی ادامه دادم.

خسروی به اولین حضورش در یک مسابقه بین‌المللی که در امارات بود اشاره کرد گفت: پس از اینکه در این مسابقات رکوردشکنی کردم و مدال گرفتم، انگیزه‌ام دو چندان شد و فهمیدم که راه را اشتباه نیامده‌ام و بعد از مسابقات جهانی پاریس که سهمیه المپیک را گرفتم، خودم را یک قدم به رویاهایم و حضور در المپیک نزدیک‌تر دیدم.

قهرمان المپیک پارادومیدانی با بیان اینکه اوایل می دانستم که مخالفت خانواده ام از سر دلسوزی و نگرانی است، گفت: از خانواده ام تشکر می‌کنم که در این سال‌ها مرا تحمل کردند و همچنین از "نامق شریفی" مربی بدنساز و "عزت‌الله پرنیان" رئیس هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه و  همچنین مردم شهر پاوه و بانه وره که پشتوانه و دلگرمی من بودند  و هستند قدردانی می‌کنم.