اخبار > مقبره شایستگان عشایر؛ رها در میان خار و خاشاک ها!

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سازمان امور عشایر ایران به نقل از خبرگزاری ها، سید محی الدین حسینی ارسنجانی روزنامه نگار در یادداشتی با عنوانِ “مقبره شایستگان عشایر؛ رها در میان خار و خاشاک ها!” آورده است: به ظاهر دو مزار و دو قبرند از دو درگذشته عشایری ایران در قبرستان کشنی ها (آرامستان گلشن) که در میان خارها و در گوشه جنوبی این مزارستان دیده می شوند. کمتر کسی از عشایر و غیرعشایر حتی پنجشنبه ها که در این قبرستان مملو از جمعیت است و جای سوزن انداختن نیست به سراغشان می آید و فاتحه ای نثارشان می کند.

پنجشنبه ۲۵مردادماه ۱۴۰۳ مثل دیگر پنجشنبه های سال بود که دلم هوایشان را کرده بود و تصمیم گرفتم در غروب غمگین و بعد از ظهر گرم مردادماهی و تابستان والفجر شیراز، سری به خاکستان کشن بروم و لختی بر سر خاک پاک شهیدان کشنی و مزار "محمد بهمن بیگی" چهره نامدار ایلات و عشایر ایران و اسطوره تعلیم و تربیت عشایر کشورمان و یار غار او "جهانگیر خان شهبازی" معاون اداره کل امور عشایر در زمان صدارت بهمن بیگی بر این تشکیلات مهم علمی و آموزشی؛ بنشینم و در خلوت خود بر کارهای انجام گرفته از سوی این دو بزرگمرد تفکر کنم و نوشتارهایی را که از این دو خوانده بودم مرور نمایم و به دیدارها و مصاحبه هایی که با این دو چهره نامدار علمی و فرهنگی عشایر داشتم بیندیشم اما دیدم نه نمی شود.

سالها از رحلت این دو صدیق مکرم و این چهره های ماندگار علم می گذرد اما انگار قرار نیست کسی نه از آنان یادی کند و نه درباره آنان کاری کند.چه سخت و دردناک است در میان جمعیت هزاران نفری مردمی که هر پنجشنبه برای یاد کردن از مردگان خود به قبرستان کشن آمده و می آیند اما مزار این دو یار نزدیک به هم را این گونه تنها و غریب دیدن و بدون نزدیکان او نظاره کردن را سخت تر و جانکاه تر می بینم که هفته هاست بر سر مزارشان می آیم و از آنان که در قلم ها و نوشتار هایشان سنگ او را بر سینه می زنند ردپا و نشانه ای از حضور و فاتحه خوانی را بر سر این دو مقبره نمی بینم!

هفته هاست که خاک ها بر روی دو سنگ قبر این دو بزرگ عرصه تعلیم تربیت، نقش بسته گرچه هر روز از اطراف خاک این دو آرمیده در قبرستان کشنی ها خاک ها بلند شده و بر نام و نوشته های روی سنگ قبر این به حق پیوستگان می نشینند. چه می شود کرد این هم از نشانه های روشن طبیعت دنیاست دیگر که هم گرد و غبار برآمده از زمین دنیا به هوی و بر سر و روی خود نشسته را دیده ایم و هم گرد و غبار فراموشی اهل دنیا را که بر دل هامان زنگار بسته را تجربه کرده ایم.

به جز چند صندلی از جنس سنگ و نیمکت های خشک و زمخت سیمانی و دو سطل آشغالی که در دو ضلع شرقی و غربی این مکان بوده و هست دیگر امکانات لازم در کنار مزار این دو بزرگمرد نبود. جایی که سال هاست قرار بوده مقبره شعرای عشایر یا به طور اختصاصی مقبره بنیانگذار تعلیم و تربیت عشایر ایران باشد اما جز خارهایی خشک و مزاحم که دورتادور مقبره بهمن بیگی را فرا گرفته و دیوار شمالی جنب آن مکان که یک کارگاه متروکه است چیز دیگری عاید این فضا که باید در روز خاص هفته یعنی پنجشنبه ها محلی برای پذیرش اهل معنا و دیدار و گفتگوی دوستان و شاگردان و مریدان و این دو شخصیت ممتاز علم و دانش باشد، نبوده و نیست.

به راستی تا به کی و تا چه زمان باید این وضع نابسامان مقبره بزرگان عشایر را در شهری که مدعی پایتختی فرهنگ و ادب و هنر ایران زمین دارد را شاهد بود؟ قصد و منظور صرفا پرداختن به مردگان و کسانی را که بی جهت برای آنان حاشیه سازی هایی کرده اند را ندارم. به بزرگ نمایی و غلو درباره آنان که دستشان از دار دنیا کوتاه است و به رسم فراموشی آدم ها این دو نیز از فراموش شدگانند را منظور ندارم اما پرسش اینجاست چرا فقط باید در مناسبت هایی خاص همچون سال مرگ هایشان به یادشان بود و تنها به اجرای مراسمی نمادین، کلیشه ای و تکراری، بی روح و بی محتوا و تحت شدیدترین محدودیت های خودساخته فکر نمود؟

اقدامات شاخص و ماندگار این دو یار مهربان و صمیمی که عمر خود را در مسیر فرزانگی و ترویج علم و ادب و معرفت و سوادآموزی و آگاهی بخشی به فرزندان عشایر صرف کردند را مگر می توان نادیده گرفت و فراموش کرد؟ بزرگان تعلیم و تربیت عشایر و دانش آموختگان مکتب بهمن بیگی میراث داران عشق و صداقت و رهروان طریق راستین مفاخر و اندیشمندانی اند که در هر عصر و هر زمانی از آنان کم نداریم. پس بجا و رواست تا شهرداری شیراز و نهادهای فرهنگی و تشکل های عشایری باهمراهی و مشارکت خانواده مرحومان بهمن بیگی و شهبازی و نخبگان ایلات و عشایر ایران همت کنند و اِلِمانی زیبا و متناسب با چهره علمی و شخصیت معنوی این دو بزرگمرد فرهنگی معاصر بر مزارشان نصب نموده و استوار سازند و بیش از این به ساحت ارزشمند عالمان و زحمتکشان عرصه سوادآموزی و دانش اندوزی و رنج دیدگان حوزه تعلیم و تربیت ایرانی کم محلی و بی توجهی نکنند.