هر بار که با پروانه مادر مهرنوش از درس خواندنِ مهرنوش صحبت می کردم، دخترک چشمانش گرد می شد، دست از کار می کشید و فقط به لب های مادر زل می زد تا یک جواب مثبت بشنود. لا به لای همه بازیگوشی ها، هیاهو و شیطنت های کودکیِ مهرنوش، دختری دیدم که از پیچ و تاب زندگی درس های زیادی گرفته بود. از سختی ها گله ای نداشت و زندگی می کرد.

مهرنوش پر از شور و هیجان، می دوید، کاه ها را جابجا می کرد.  گاهی آواز می خواند، گاهی می رقصید، گاهی شیطنت می کرد تا برادر یک ساله اش را بخنداند.

مهرنوش کودکی اش را می کرد، بدون هیچ عروسکی، بدون بازی کردن با همکلاسی هایش. با همان جثه کوچک و دستان ظریفش، هیزم می آورد، خانه را جارو می زد، آتش روشن می کرد و چای برای مهمانان دم می کرد. مهرنوش قرار هست که فقط امسال به مدرسه برود و درس بخواند. همه آرزوهای درس خواندن مهرنوش در کلاس پنجم به اتمام می رسد.