زدیم به دل جاده و کوه و جنگل؛ پس از طی مسافتی چند، خورشید آرام آرام بالا و بالاتر می آمد و رشته های زرین فام و مشعشع خود را در ستیغ کوه بلند قامت مقابل و با عبور از میان صخره ها و "کمرها" و درختان بر همه چیز و همه کس می تابانید و بدانها  روشنایی می بخشید.

مقصد بعید بود و مسیر پر صعوبت؛ جاده، ناهمواری های زیادی داشت و مملو از چاله چوله و صد البته ملال آور و خسته کننده.

 منطقه بلکه شهرستان و استان محل ماموریت تماما کوهستانی بود و صخره ای و پر از تل و تپه و فراز و نشیب. معابر به ویژه معابر خاکی و شوسه ای آن جملگی صعب العبور و تن فرسا بود. از همین رو عزیمت به مناطق عشایری و کمی دور این استان حتی در کوتاه ترین مسافت ها، گاه ساعت ها به درازا می انجامید: "استان کهکیلویه و بویراحمد".

جاده را ساعت ها نوردیدیم و دست آخر به هر زحمتی که بود به مقصد رسیدیم درنگی چند ساعته داشتیم: دیدنی ها دیده شد و گفتنی ها گفته آمد؛ پس آنگاه آهنگ رجعت ساز کردیم. در راه برگشت و تقریبا نزدیکی های غروب در محلی به دو نفر میانسال عشایری برخوردیم که یکی دراز به دراز در خاک به خود می پیچید و آن دیگری نشسته بر بالین وی، او را سر به دامن گرفته بود.

 همینجا نکته ای یادآور شوم و آن اینکه رفت و آمد خودرو در معبر گذرگاه ما اندک بود و بس کم تعداد.

صحنه حکایت از ناخوشی و وخامت حال شخص فرو غلتیده داشت. انسان بودیم و صاحب احساس، نمی شد بی تفاوت از کنار آنها گذشت و کاری یا کمکی نکرد!

توقف کردیم و از خودرو فرود آمدیم: سلامی و سپس احوالی پرسیدیم، مشکل بیمار را جویا شدیم، دردی سنگین در ناحیه شکم او را به خود گرفته بود.

" نکند آپاندیسی یا چیزی مشابه آن مبتلا شده باشد که اگر چنین باشد دقیقه را هم نباید از دست داد". این را من با خود می گفتم!؟

جای درنگ و تامل نبود، به فوریت آن دو در کابین عقب و من و رل نشین در کابین جلو قرار گرفته، راه افتادیم.

تا نزدیکترین مرکز درمانی نود دقیقه تا دو ساعت راه در پیش بود: مسافت زیاد نبود سختی راه، حرکت ما را کند می کرد.

کمی از راه را که پیش راندیم سر صحبت را با بیمار و همراهش باز کرده بلکه به این واسطه اندکی وی را آرام کرده باشیم.

به هر روی لنگ لنگان و البته کمی بیشتر از معمول پیش می رفتیم و ناخوش همراه ما بی رمق و رنجور و ناتوان به پشتی صندلی و شخص همراه تکیه داده بود در حالی که آه و ناله اش نیز در فضا می پیچید.

همچنان جلو می رفتیم و جاده را اندک اندک به انتها میرسیدیم. بخش بیشتر مسیر را  طی کرده، رسیدیم به جایی که فاصله کمی تا شهر باقی مانده بود. همینجا بود که یواش یواش تغییراتی در چهره و طرز نشستن مریض احساس کردم. او که تا چند دقیقه پیش دردآلود می نمود و آه از نهادش بلند می کرد اینک عمود روی صندلی قرار گرفته بی آنکه به چیزی متکی باشد. نگاهم در نگاهش گره خورد، شیطنت از چشمانش پیدا بود! همه چیز دستگیرم شد اما اصلا به روی خود نیاوردم. آنها نقشه زیرکانه ای را طراحی کرده بودند.

باری به هر جهت با ورود به دروازه شهر درست در لحظاتی که خورشید سرخی خود را بر روی شهر گسترانیده و می رفت تا ساعاتی از دید عالمیان پنهان بماند، همرهان درخواست توقف کردند، ایستادیم. در چشم به هم زدنی از ماشین پیاده شدند: جستی زدند، قهقهه ای سر دادند، دستی تکان دادند و از ما دور شدند. ما نیز خندان از آنچه روی داده بود با نگاه ها و افشاندن دستها آن دو را مشایعت کردیم. او بیمار نبود!

 

خاطره ای از ماموریت در مناطق عشایری

عبدالله پرندوار ـ کارشناس امور تعاونی ها و نظام بهره برداری سازمان امور عشایر