به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سازمان امور عشایر ایران به نقل از خبرگزاری ها، در فصل گرما، پشم گوسفندان سختی‌هایی را ایجاد می‌کند و ممکن است باعث تلف‌شدن دام شود از اینرو عشایر اقدام به چیدن آن می‌کنند.

در گذشته تعداد دام عشایر زیاد بود و برای تعدیل سختی پشم چینی، عشایر با همکاری و همیاری یکدیگر اقدام به پشم‌چینی می‌کردند که در مناطق کردنشین به این پشم‌چینی دسته‌جمعی "گل" گفته می شود.

پشم‌چینی در برخی مناطق کردنشین هورامانات "ورینه" یا "هورینه" و به دستگاه پشم‌چینی "هورینگ" و به عمل پشم‌چینی "هورینه‌کردن" گفته می شود. همچنین در برخی از مناطق استان کرمانشاه به پشم چینی "چره کردن" و در برخی از مناطق نیز گبرینه‌کردن" نامیده می شود.

عشایر قبل از پشم‌چینی، دام را شست وشو می دهند تا خار و خاشاک از روی پشم و موی حیوانات تمیز شود. در گذشته برای شستن پشم گوسفندان مسیر رودخانه را می بستند و با ایجاد یک حوضچه حیوانات را به سمت آن هدایت می‌کردند و هنگامی که دام از داخل آن رد می‌شد، پشم و موی آنها شسته می‌شد.

در برخی مناطق کانال‌هایی برای جمع آوری آب ایجاد می شود و وقتی دام از مسیرهای پیچ در پیچ این کانال‌ها عبور می‌کردند پشم و موی آنها تمیز و پس از خشک‌شدن، چیده می‌شد.

کار پشم‌چینی نیاز به مهارت خاصی دارد و یک کار گروهی است و مراحل مختلف آن نیاز به مشارکت و همیاری اعضای خانواده و همسایگان و افراد ایل دارد. زنان چای و خوراکی می‌آورند و کودکان حیوانات را به محل پشم چینی هدایت می‌کنند و مردان با تجربه و افراد گروه‌های یاری‌دهنده نیز مبادرت به پشم‌چینی می‌کنند.

پشم چینی کاری سخت و طاقت‌فرسا است اما چون به صورت همیاری و یاری‌گری انجام می‌شود فضایی شاد و مفرح ایجاد می شود و در هنگام پشم چینی گفتن داستان‌ و مثل‌ رواج دارد.