نمایشگاه عکس "مردم و سرزمین پشمینه" با عکس هایی از "مائورو ویتالیه" که روایتگر زندگی عشایر ایران و ایتالیاست در خانه هنرمندان ایران افتتاح شد.

به گزارش پايگاه اطلاع رساني سازمان امور عشاير ايران به نقل از خبرگزاري ها، در اين نمايشگاه مائورو ویتالیه عکاس ایتالیایی به سنت‌های فرهنگی میان عشایر ایران و ایتالیا پرداخته است و عکس‌هایی از زندگی چوپانان کوچ‌‌نشین ایرانی و ایتالیایی را به نمایش گذاشته تا بینندگان به شباهت ها و تفاوت های زندگی این دو قوم پی ببرند.

نمایشگاه عکس "مردم و سرزمین پشمینه" یکی از برنامه‌های جشنواره "تصویر سال" است که در گالری نامی خانه هنرمندان ایران به تصوير كشيده شد.

نشست نمایشگاه عكس "مردم و سرزمین پشمینه"

 در نشستي در حاشیه افتتاحیه اين نمایشگاه، مائورو ویتالیه (عکاس ایتالیایی) در سخناني گفت: بیشتر علاقه من و چیزی که به آن اهمیت می‌دهم مردم‌نگاری و ثبت تصويري احساسات مردم است. عشایر به طبیعت بسیار احترام می‌گذارند و نمی‌خواهند تغییری در آن ایجاد کنند و من می‌خواستم با عکس‌هایم این بخش را نشان بدهم.

وي ادامه داد: در ایتالیا گروهی که ییلاق و قشلاق می‌کنند چندین سال پیش یکجانشین شده‌اند اما احساساتشان همانگونه است.

ویتالیه درباره چرایی سفر و عکاسی‌اش از آسیا و ایران گفت: من در ایتالیا زندگی می‌کنم. ویژگی‌های کشورهای اروپایی مانند هم است اما اين ويژگي ها در ایران متفاوت است. مردم قشقایی کاملا فرهنگ متفاوتی دارند.

وي با بیان اینکه چیزی در حدود ۱۰ هزار فریم عکس از ایران دارد، گفت: در میان آنها نزدیک به ۵ هزار عکس از مردم شهر گرفته شده است.

ویتالیه در مورد خودش نیز گفت: من ۶۰ ساله هستم و ۱۲ سال است که روی کوچ‌نشینان متفاوت در کشورهای مختلف کار می‌کنم. من روی کوچ‌نشینان راجستان هند، رومانی و مراکش نيز کار كرده ام.

وي در پاسخ به این پرسش که آیا مردمی که بسیار از هم فاصله دارند و متفاوتند، اشتراکاتی هم دارند؟ اظهار کرد: بله این‌ها اشتراکات فرهنگي مهاجرین برای يافتن چراگاه، چشم‌اندازی مشابه به زندگی، سفری بی‌پایان با گله گوسفندان هستند. هر چند این مهاجرت‌ها سال‌هاست که در ایتالیا تمام شده است اما عشایر ایرانی هنوز در سرزمین اجدادی خود کوچ می‌کنند.

ایده‌پرداز پروژه «مردم و سرزمین پشمینه» افزود: اینها موضوعاتی است که ما می‌خواهیم در نمایشگاه از آن صحبت کنیم. من بعد از دیدار با مردمان عشایر ایران، فرهنگ چراگاه یافتن در کشورم را دوباره کشف کردم. ریشه‌ها و تاریخ  مردم کشورم را یافتم.

عشایری وجود دارند که با وقایعی موقت در حال رشد هستند. آنها با زندگی کردن در زمان حال پویا و بی‌نیاز از گذشته از موضوعی به نام زمان فرار می‌کنند و همزمان از محدودیت‌های پیش رو دوری می‌کنند. در طول کوچ این شبانان برای برآوردن نیازهای خود محیط را تغییر نمی‌دهند بلکه با آن همزیستی می‌کنند، به ندرت به مزارع دست می‌زنند و در پای کوه‌ها گله خود را در چراگاهی که حاصل تغییر فصل است، سیر می‌کنند.

شب خارج از سياه چادر سیاه قشقایی فضا سرشار از سکوتی سبک و ناپایدار است که گاها توسط صدای ناگهانی حیوانات وحشی شکسته می‌شود. باد اما با چرخشی مداوم الیاف سنگینی که از ما محافظت می‌کنند را تکان می‌دهد و اولین نشانه‌های بیداری با صدای همیشگی خروسی شروع می‌شود که خود در صدای سگ‌های گله منعکس شده است.

همواره در سپیده دمان، زمان به سرعت چادر را برمی‌چیند ولی سیاه چادر، در طلوع خورشید، تنها اثر باقی مانده بر روی زمین شنی است. ایل چیزی نمی‌سازد که برای مدت طولانی باقی بماند؛ کمابیش آگاهانه آنها یک نوع زندگی موازی با جهان هستی را انتخاب کرده‌اند تا به تغییرات در جامعه آن هم به دور از تحولات سیاسی، بی اعتنا باشند. کودکان و خردسالان قشقایی به سبب کوچ‌های کوچک‌تر دائمی بسیار از خواب بیدار شده و دوباره به خواب می‌روند. هر چند ماشین‌های آبی اخیرا جایگزین قاطر و شتر شده‌اند ولی با همان امنیت عشایر را به سفری ابدی در طول زمان می‌برند.

در آداب و رسوم عشاير قشقایی و تالش فضایی را یافتم با تصاویر زرد قدیمی شبیه به عشایر ایتالیا قبل از انقلاب صنعتی؛ فضایی با همان عادات، آداب و رسوم، مراسم‌ها و دورهمی‌ها؛ همه اینها از فرهنگی صحبت به میان می‌آورد که شاید اکنون در ایتالیا ناپدید شده باشد ولی با همان نشانه‌های معنوی در مکان‌ها و در ذهن مردم همچنان باقی مانده است.

ادراک این رابطه میان دو واقعیت دور از هم نیست، البته نمی‌تواند به طور نظام‌مند و روشمند توضیح داده شود چراکه شاید هرگز شواهدی از پایه احتمالی آن وجود نداشته باشد. این رابطه فقط برپایه احساسات است.

یک عکس یک داستانی تخیلی است که قدرت باز تولید ادراکات و خیال‌ها را دارد؛ من اعتقاد دارم که این خیال‌ها و اداراکات نیروی کافی برای انعکاس چشم‌انداز رویایی نزدیکی عشایر ایرانی را دارند. انعکاسی نه از اکنون بلکه از چند سال پیش، آن هنگام که گله‌ای از آبروزو می‌گذشت و از طریق مولیس به Puglia می‌رسید.

گفتني است، مراسم افتتاحیه نمایشگاه عکس "مردم و سرزمین پشمینه" با حضور سیدمجتبی حسینی معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی٬ مائوریتزیو آنتونینی معاون سفیر ایتالیا در ایران، محمدعلی کیانی مدیر کل همکاری‌های فرهنگی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مجید رجبی‌معمار مدیرعامل خانه هنرمندان ایران٬ مهدی افضلی مدیرعامل مؤسسه فرهنگی هنری توسعه هنرهای معاصر٬ سیف‌الله صمدیان٬ حسن غفاری٬ افشین شاهرودی٬ یدالله کابلی٬ نگار نادری‌پور٬ برادران فیض‌نیا٬ بهرام کلهرنیا٬ علیرضا کریمی‌صارمی و محمدعلی رحیمیان در خانه هنرمندان ایران افتتاح شد. همچنین در این مراسم از کتاب عکس های مائورو ویتالیه رونمایی شد.