هفتاد سال ازاجرای اولین طرحهای بيمه در ايران میگذرد و دراین مدت به تدريج گروههاي مختلف ازجمله كارگران و كارمندان به صورت اجباري و در سالهاي اخير با گسترش بیمه های اجتماعی، برخي از اقشار بصورت اختياري به عضویت صندوقهاي بيمه وبازنشستگي گوناگون درآمده اند. قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران برخورداري از تأمين اجتماعي از نظر بازنشستگي، بيكاري، پيري، از كارافتادگي، بي سرپرستي، در راه ماندگي، حوادث و سوانح و نياز به خدمات بهداشتي و درماني و مراقبت پزشكي به صورت بيمه و غيره را حقي همگاني دانسته و دولت را مكلف مي کند طبق قوانين از محل درآمدهاي عمومي و درآمد حاصل از مشاركت مردم، خدمات و حمايت هاي مالي فوق را براي يك يك افراد كشور تأمين كند. طي چندين دهه فعاليتهاي سازمانهاي مسئول بيمه هاي اجتماعي، در عين حال كه بيش از 90 درصد جمعيت كشور با تفاوت در سطح و كيفيت خدمات دريافتي، تحت پوشش بيمه درمان قرار دارند و عليرغم آنكه در بخش بازنشستگي، ميزان پوشش بيمه اي حدود 65 درصد جمعيت كشور را شامل مي شود، روستایيان و عشاير كه در صف مقدم توليد حياتي ترين نيازهاي كشور قرار داشته و بار اصلي خودكفایي در محصولات كشاورزي و دامي را به طور مستقيم و در بسياري از كالاهاي موردنياز جامعه، به طور غيرمستقيم بر دوش مي كشند، از حق بیمه های اجتماعی که حق قانونی آنهاست و چه بسا به دلیل شرایط خاص زندگی محق تر از بقیه اند برخوردار نبوده اند. |
صندوق بیمه اجتماعی روستاییان و عشایر
نسخه چاپی
طراحی وب سایت آریایک توسط aryanic highportal aryanic